در این وانفسا چه می توان کرد بجز، چنگ زدن به دامن امن تو....
صدای تو آنقدر رسااست که از گوش من می رود گاهی، دستم بگیر، دست تو گرم است، امن است، نرم است و از خشونت مرگ در آن خبری نیست. جاودانه ی من.
تو معبود من هستی، صاحب من، تو را که نجویم، که را جویم. چه ام بی تو؟ چه کنم بی تو؟
صعود مرا با تو حکایت است ای رب. رب من، صاحب جلال و شوکت من.
حکایت همه دردهای و خوشی های من تویی، کمل من توی، جمال من تویی.
کرانه ی ناپیدا، بهانه ی همیشه در پیدا.
کنار تو از چه نالم؟، ترس نیست، غم نیست.
جلال من ار تو خواهی حلقه گوش من است.
دعوت خانه توام، سفره ام ازتوست، نان و نمکم از توست.
مرا به حال خود مگذار...